Oduvek su ljudi u naseljenim mestima imali potrebu da se okupljaju radi razgovora, susreta ili kakve manifestacije na nekom prostoru pod otvorenim nebom. Vremenom, sa razvitkom gradova, ta potreba je zadovoljena formiranjem trga kao javnog prostora.
Takva javna mesta Stari Grci su nazivali „agorom“ a Rimljani „forumom“.
Bez obzira koliko trgova urbanosti ima u jednom gradu, samo jedan predstavlja njegovo jezgro i čini ga najgradskijim. Takav trg naziva se centralnim gradskim trgom -centrom jer tu kuca srce grada i sa njega se može čuti sve što nam istorija jednog grada može ispričati. Prostorne granice takvog trga čine crkva i javne gradske zgrade.
Kradom od zaborava saznajemo da je prvobitni gradski trg u Bečeju bio još bliži Tisi od današnjeg, nalazeći se na mestu gde se sa Zelenom ulicom spajaju Ulice Zmaj Jovina i nekadašnja Ulica Todora Dukina.
Sadašnji centralni gradski trg u Bečeju formiran je u drugoj polovini 19. veka. Taj centralni, ravan prostor, po primeru iz 1897. godine, osmougaoni u svojoj osnovi, popločan je ciglom i na njemu su se ukrštala dva puta, a ostatak prostora je bio rezervisan za drveće. Na trgu su se tada održavale pijace, te je on nosio naziv „Pijačni trg“. Taj naziv nosio je sve do milenijumske svečanosti 1896. godine. Prostorne granice trga činile su Katolička i Pravoslavna crkva, kao i Varoška (gradska) kuća koja je završena 1884. godine. Trg je bio osvetljen rasvetom još od 1867. godine.
U narednom periodu ljudska ruka je znala da dodaje odgovarajuće javne spomenike postojećeg istorijskog trenutka, a isto tako da ih u zavisnosti od istorijskih tokova i uklanja. Naime, 1896. godine povodom 1.000-godišnjice dolaska Mađara u Panoniju, podignut je Spomenik slobode i od tada pa sve do završetka Prvog svetskog rata, trg je nosio naziv Trg Svetog Stevana. U to vreme na trgu je postojao i pravoslavni krst isklesan od crvenkastog mramora, kao i spomenik Svetog Trojstva. Prvih godina dvadesetog veka uz Varošku kuću podignuta je i spratna zadužbina baronice Eufemije Jović. Trg bitno menja izgled 1911. godine kada je asfaltiran i tada dobija oblik kružnice u narodu nazvane „Pogača“. Nekoliko godina pre toga (1904) u centru je iskopan i prvi arteski bunar sa kojeg i danas Bečejci svojim kućama nose čivenu „žutu vodu“.
U periodu od okončanja Prvog svetskog rata do 1941. godine trg je nosio naziv Karađorđev trg. Spomenik kralja Petra Prvog Karađorđevića je podignut 1924. godine, a od 1991. spomenik je obnovljen i danas se nalazi pored Tehničke škole. Na trgu je u to vreme bila i pijaca.
Po završetku Drugog svetskog rata trg dobija naziv Trg oslobođenja, i na njemu više nije bilo javnih spomenika. Pogača je sa prekrasnim zelenilom i cvećem ukazivala na bogatu životnu fizionomiju panonskog gradića. Krajem 70-ih godina ona će nestati formiranjem sadašnjeg trga.
Ne može se reći da je „Pogača“ bila čudesna kao Andrićeva ćuprija na Drini, ali tadašnji Bečejci su se njome ponosili. Stiče se utisak: sa razlogom. Da li to danas mogu činiti?
Dušan Opićal, istoričar
