Specifičnost vojvođanskih mesta, kao što je Bečej, ogleda se u različitosti kultura. Jedan od načina da se kultura druge zajednice dobro upozna je kroz književnost. U Narodnoj biblioteci Bečej potražili smo odgovore na pitanja koliko su zastupljena prevođena dela značajnih srpskih i mađarskih pisaca i koliko su čitaoci zainteresovanih za njih.
-Čitaoci su zainteresovani za dela naše multikulturalne zajednice i možemo se ponositi sa širokim izborom vrednih knjiga kao na srpskom tako i na mađarskom jeziku, rekla nam je Elizabeta Šijačić, bibliotekarka Narodne biblioteke Bečej.
Veliko prevođenje je počelo u 19. veku sa mađarskog na srpski jezik sa Jovanom Jovanovićem Zmajem, koji je znao mađarski, takođe se jedno vreme čak i školovao na mađarskom jeziku. Đuru Jakšića treba takođe pohvaliti za prevođenje poznatih dela Šandora Petefija i Endrea Adija.
Prevodilačka aktivnost je u našem kraju oduvek bila prisutna zbog multikulturalne sredine. Od vremena Hunjadi Janoša i Matije Korvina, koji je bio vladar koji je mnogo ulagao u kulturu, nam se rađa kultura. Zbog mešane kulture kao što načini pisanja, tako i reči su se mešali srpskih i mađarskih pisaca.
Prevodilačka delatnost je zaostala u toku Drugog svetskog rata. Kao što je Drugi svetski rat zaustavio razvoj kulture za sve, tako su i revolucije Mađara u 19. veku predstavljale opasnost i zastoj za cvetanje multikulturalnosti.
Mala rensansa nastala je u drugoj polovini prošlog veka zahvaljujući poznatom prevodiocu prof. Savi Babić koji je preveo mnoštvo poznatih dela velikih književnika poput Dežea Kostolanjia, Imrea Kertesa i Marai Šandora.
Savremeni poznati mađarski pisci koji su prevedeni na srpski jezik jesu: Laslo Vegel, Tamaš Bela…
Među njima je i Melinda Nađabonji, rođena u Bečeju, čiji je roman „Golubije srce“ preveden na nemački jezik. Roman je 2010. godine dobio prestižne nagrade – Nemačku književnu nagradu za najbolji roman na nemačkom jeziku, kao i Švajcarsku književnu nagradu.
Nezaobilazni nobelovac Ivo Andrić posebno mesto zauzima na policima bečejske biblioteke, a tako i njegova dela prevedana na mađarski jezik. Svakako, tu je i profesor David Andraš koji se bavio na naučnom nivou ovom temom i sve bitni podacu mogu se saznati iz njegove knjige „Mostovi uzajmanosti“, a ona se može naći u Narodnoj biblioteci Bečej.
Pripremila: Andrea Šandor, polaznica obuke za omladinske novinare
Dobro je da što više upoznajemo kulturu drugih naroda bilo kroz čitanje njihove književnosti na našem jeziku ili u originalu.
Poštovani,
Veoma lepu temu ste izabrali. Uzajamno prevođenje značajnih dela mađarske odnosno srpske književnosti, dobro je kako za čitalačku publiku, tako i za pisce, pa svako ohrabrivanje, poput ovog teksta, doprinosi kulturi oba naroda.
Ipak, u tekstu se potkrala greška i bilo bi dobro da se ispravi. Naime, Laura Barna je spisateljica koja je sve svoje romane, pripovetke, eseje i stručne radove iz oblasti umetnosti, napisala i piše na srpskom jeziku, i pripada korpusu srpske književnosti, a ne mađarske kao što je omaškom u tekstu navedeno. Štaviše, njen roman „Crveni presek“ (Službeni glasnik, 2015.) uskoro će se pojaviti u prevodu na mađarski.
Nadam se da ćete ovu grešku ispraviti pre svega zbog čitalačke publike, a i zbog same spisateljice, koja jeste Mađarica, ali živi u Beogradu i stvara na srpskom jeziku.
Na kraju, moderator sajta ovaj komentar i ne mora objaviti, ali bi svakako bilo dobro da se omaška ispravi.
Srdačan pozdrav, Aleksandar M. P.
Nema od tog nista.